Przejdź do głównej zawartości

Recenzja: "Tylko przeżyć. Prawdziwe historie rodzin polskich żołnierzy" - Sylwia Winnik

Premiera: 27.02.2019

"Często zarzuca się żołnierzom, że jadą na misję dla pieniędzy. Niektórzy tak, ale nie wszyscy. Ilu żołnierzy, tyle powodów, by znaleźć się tam w wojennym piekle. Są tacy, którzy mówią: - Ma, czego chciał.- Lecz jeśli trzeba byłoby bronić naszego kraju, to jak zrobić to bez doświadczenia, a przede wszystkim bez sojuszników? Oczekujemy wsparcia NATO czy Stanów Zjednoczonych, a w zamian za to nasi politycy wysyłają nas, żołnierzy, w rejony konfliktu na świecie. Tak naprawdę jedziemy czynić dobro tam, gdzie jest go za mało". - fragment reportażu.

Sylwia Winnik dała się poznać jako autorka posiadająca doskonale rozwinięty zmysł reporterski już przy okazji poruszającej i doskonale przyjętej przez czytelników publikacji "Dziewczęta z Auschwitz". Tym razem Sylwia swoją uwagę skierowała ku żołnierzom Wojska Polskiego, służącym na misjach zagranicznych, oraz ku ich rodzinom. W piętnastu rozmowach przedstawia nam perspektywę czynnych żołnierzy, ich żon czy dzieci, a nawet kapelana. To spora dawka wiedzy nie tylko o polskiej wojskowości oraz zawodzie wybieranym między innymi z pasji lub wierności tradycji, ale i o codziennej walce toczącej się w prywatnej sferze życia o utrzymanie rodziny i wychowanie dzieci w obliczu wielomiesięcznej rozłąki i nieustannego strachu.


"Tylko przeżyć. Prawdziwe historie rodzin polskich żołnierzy" to nieszablonowa książka, taka, której na polskim rynku wydawniczym jeszcze nie było, ponieważ odsłania kulisy służby w wojsku zawodowym. Prezentuje ona motywy decyzji o wyjeździe na misje do Iraku czy Afganistanu, przybliża życie żołnierzy w bazach wojskowych i ich zadania, które z samego założenia narażają ich wykonawców na utratę zdrowia i życia. W końcu, to osobiste opowieści o radzeniu sobie z rozłąką z najbliższymi, za samotnością wśród ludzi, z zespołem stresu pourazowego (PTSD), jak również o zderzeniu weteranów z rzeczywistością, wymuszającą zrzucenie poharatanego przez wybuch miny czy ostrzał konwoju munduru. Tyle tylko, że mundur ten nie ukrywa już sprawnego i wytrenowanego ciała, ale połamane kości, kręgosłupy i dalsze kariery...

Jest to lektura niełatwa, bo pozbawiona fikcji, lukru i fałszywego bohaterstwa. "Tylko przeżyć" traktuje o nietypowym zawodzie - bardzo ważnej służbie, która jak dla mnie - zwykłej obywatelki - ma ten sam ciężar gatunkowy co służba na przykład strażaków, policjantów czy ratowników medycznych. I chwała tym ludziom za to, że ją podejmują, bo większość z nas nie byłaby w stanie tego zrobić. Zarzuty, że żołnierzy pcha do niebezpiecznych wyjazdów na wojnę wyłącznie chęć zysku, są moim zdaniem niesprawiedliwe. Bo, po pierwsze: nikt z nas nie chciałby pracować za darmo, a po drugie: żołnierz, który spoczywa na laurach rodzimego poligonu nie jest w stanie rozwijać się w prawdziwych warunkach bojowych. A jak to w każdej profesji jest, jeśli się nie rozwijasz, marniejesz i zostajesz w tyle. Faktem jest, że to parcie do rozwoju oraz działania "na pełnej adrenalinie" w przypadku służby wojskowej mocno daje się we znaki rodzinom żołnierzy, dlatego wiele związków nie przetrzymuje próby czasu, a dzieci wojskowych mają im za złe, że w najważniejszym momentach ich życia, zabrakło ojców w domu. Jest to sprawa trudna, bolesna i trudna do zrozumienia dla nas, cywili, jeśli nie znamy podłoża tej wymagającej służby i meandrów żołnierskiej psychiki.

Przeczytajcie zatem "Tylko przeżyć", aby choć trochę zbliżyć się do świata militariów, pasji, ale i słodko-gorzkiej przygody, która staje się udziałem polskich żołnierzy.

Sylwio, dziękuję Ci za Twoją empatię i niespodziewane uwzględnienie mnie w podziękowaniach - jestem naprawdę zaszczycona!

Drodzy bohaterowie, dziękuję Wam za szczerość, odwagę i prawdę. W tym miejscu chciałabym się szczególnie zwrócić do Pana Mariusza i Pana Janusza - żołnierzy, którzy za swoją służbę zapłacili niemal najwyższą cenę - dziękuję Wam za to, co zrobiliście i za to, o co walczyliście i walczycie nadal. 

Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Akcja #CzytajLegalnieiPozwólLegalnieCzytaćInnym

Drodzy Zaczytani! Aktywnie działam w social mediach związanych z czytaniem i promocją czytelnictwa. Na swoim Instagramie  @domiczytapl  dzielę się z Wami wrażeniami z lektur, polecam książki, pokazuję wycinek swojego prywatnego życia, a także poruszam ważne według mnie kwestie dotyczące literackiego (ale nie tylko ;)) świata. I tak się wczoraj złożyło, że post jednej z moich ulubionych pisarek uruchomił we mnie organiczną potrzebę zaapelowania do wszystkich, którzy czytają i/lub udostępniają nielegalne ebooki czy PDFy książek, a także audiobooki. Niech ten wpis stanowi swoistą bazę wiedzy o możliwościach legalnego czytania, bo w dobie powszechnego dostępu do Internetu, smartfonów i komputerów naprawdę nie trzeba zniżać się do kradzieży cudzej własności intelektualnej, a tym jest udostępnianie w różnych internetowych miejscach plików z książkami elektronicznymi czy dokumentami dźwiękowymi bez zgody autora. Zachowania noszące znamiona przestępstwa należy bezwzględnie piętnować

Wywiad: Domi czyta i pyta, czyli Paulina Świst w krzyżowym ogniu pytań

Drodzy zaczytani! Dzisiaj na moim blogu gości jedna z najbardziej tajemniczych pisarek na polskim rynku wydawniczym. Jej kryminalno-erotyczne powieści bardzo przypadły do gustu czytelnikom, chociaż wielu – w tym mnie – wprawiły w pewną konsternację. Bo jak to? Jej debiutancki „Prokurator” to nie 100% kryminał, a erotyk z nutą sensacji? Paulina Świst potrafi zaskakiwać, a jej kryminały prawniczo-policyjne z domieszką pikanterii schodzą z każdym nowym tytułem na pniu. Foto: Paulina Świst Domi: Paulino, serdecznie Ci dziękuję za Twoje pozytywne nastawienie do mojej propozycji wywiadu, która to nadeszła krótko po premierze Twojej najnowszej książki pt. „Sitwa”.  To Twoja piąta powieść, a do tego dorzuciłaś jeszcze w tym roku opowiadanie w antologii „Zabójcze święta”. Paulina: Cześć Domi :* To prawdziwa przyjemność móc z Tobą pogadać, nawet wirtualnie ;) Domi: Jak Ci się zatem pisało taką krótką formę i czym różni się dla Ciebie praca nad opowiadaniem od pracy nad powieścią? 

Recenzja: "Wrony" - Petra Dvorakova w tłumaczeniu Mirka Śmigielskiego

 Premiera: 23.11.2020 "- To jak? Co zrobisz z Baśką? - Sama to z nią załatw - zbywa mnie. - Ja? Znowu ja! Dlaczego ciągle wszystko muszę załatwiać ja?! A ty sobie tu siądziesz i nie masz żadnych problemów. - K...wa, nie wkurzaj mnie - krzyczy na mnie, jakbym to ja zrobiła coś złego. A przecież chcę tylko, żeby on też trochę wychowywał tę dziewczynę. - To załatw to z Bachą! - upieram się przy swoim i ciskam morką ścierkę do naczyń na blat. Wacław wybiega z kuchni. Słyszę, jak leci do łazienki. Otwiera drzwi. Bacha znów podstawiła za nie kosz na pranie. Potem rozlega się już tylko straszny krzyk" - fragment powieści. Żadne dziecko nie powinno bać się swojego rodzica. Żadne! Patrzyć na rodzica oczami pełnymi bezbrzeżnego strachu, a co gorsza poczucia winy, że znowu zawiodło, że znowu nie słuchało. Że znowu po prostu było… dzieckiem. Główna bohaterka „Wron” Basia to mały kolorowy ptaszek, obdarzony talentem malarskim, który nie ma najmniejszych problemów z nauką, ale jednocześnie