Recenzja przedpremierowa: "Nikt nie idzie" - Jakub Małecki

Premiera: 31.10.2018

"Co rano parzyła w tygielku kawę po turecku, z cukrem i kardamonem, a potem siadała w pokoju, naprzeciw do połowy ułożonych puzzli na ścianie, i otwierała Nikt nie idzie: ponad tysiąc kartek, na każdej stronie drzeworyt, zdjęcie albo krótki wiersz. Oglądaj jedną stronę dziennie, powiedział kiedyś Igor. Więc oglądała." - fragment powieści.

Przyznaję, że mam z Jakubem Małeckim dwa, nie lada problemy... Bo chociaż jestem ekstrawertykiem z dość pokaźną siłą przebicia, to Kuba onieśmiela mnie swoją osobą przy każdym bezpośrednim spotkaniu. I robi to absolutnie nieświadomie, będąc człowiekiem nader skromnym, bo to ja milknę przy jego jego talencie :)

Podobnie też mam z przelewaniem na papier moich wrażeń z lektury jego książek. Ja ich nie czytam, ja je chłonę całą sobą, bo poruszają we mnie najbardziej nostalgiczne struny (tak, ekstrawertyczne osobowości również takowe posiadają). I tu pojawia się drugi problem, ponieważ zamiast spisywać te uczucia, wolałabym pozostać w milczącej kontemplacji. No to sobie możecie, moi drodzy, wyobrazić, jak niewiarygodnie mocny musi być styl Małeckiego, skoro na taki wulkan energii jak ja, działa jak melisa, a właściwie hektolitry jej naparu.

Najnowsza powieść Jakuba Małeckiego pt. "Nikt nie idzie" - pierwotny tytuł "Nauka latania", który moim skromnym zdaniem dużo lepiej oddałby jej niepowtarzalny klimat - to propozycja pełna symboli, samotności, niepewności, drżąca fortepianowym pianissimo, ale i uderzająca mocnym forte.
Z jednej strony książka ta przygniata siłą przekazu, bo mamy tutaj bohaterów po traumie i różnorodnymi obciążeniami, których losy śledzimy w skupieniu i empatycznym zrozumieniu. Natomiast z drugiej strony tytuł ten cechuje lekkość formy i skondensowanej w niedługich rozdziałach fabuły, podobnych balonom uciekającym z klemensowego plecaka (kto przeczyta książkę, będzie wiedział, w czym rzecz) czy uczuciu wolności, towarzyszącemu pilotom wykonującym lotnicze akrobacje. 

Jakub Małecki zdecydował się opowiedzieć dwie historie, mające wspólne wątki. Stworzył trzydziestodwuletnią Olgę Lipską; kobietę z pozoru niezależną, ale głęboko osadzoną w uczuciu sprzed lat. W jej życiu niespodziewanie pojawi się Klemens - syn Marzeny i Antka - pilota myśliwca; mężczyzna o cechach chłopca, mający swój własny, trudny do przeniknięcia świat, i chociaż będzie to obecność jedynie chwilowa, to odciśnie ona swój niedający się zatrzeć ślad na losach Olgi. Nie można w tym miejscu nie wspomnieć o Igorze, pierwszej i jedynej miłość Olgi, z którym rozdzielił ją czas, ale połączyła nierozerwalna więź oraz nieszablonowy album "Nikt nie idzie".

Małecki przyzwyczaił mnie już, że jego proza emanuje wszystkimi barwami i nutami emocji, chociaż traktuje o jakże przyziemnych sprawach. Zderzymy się na kartach tej jesiennej powieści obyczajowo-psychologicznej z kwestią przeznaczenia, przemijania, straty czy blokady w komunikacji między ludźmi, która to blokada - jak już dawno stwierdził Stephen Hawking, a co ja sparafrazowałam - jest podstawą wielu nieporozumień i cierpień człowieka.

Nie napiszę nic więcej, poza jednym: czytajcie Małeckiego, bo to wybitny polski pisarz współczesny, mający niebywałą zdolność do pisania o rzeczach pozornie zwykłych w przejmująco niezwykły sposób i ugruntowujący z każdą kolejną książką swoją pozycję na rynku literatury wysokich lotów.

Bardzo dziękuję Wydawnictwu SQN za możliwość przedpremierowej lektury "Nikt nie idzie".