Przejdź do głównej zawartości

Recenzja premierowa: "Uleczone dusze" - Tillie Cole

Premiera: 23.10.2018

"- Oprócz ciebie - wzięłam oddech, tłumiąc nerwy - wszyscy mężczyźni, którzy mnie dotykali, robili to, żeby mnie zranić. - Flame zesztywniał i, sądząc po jego szybko falującej klatce piersiowej, wiedziałam, że ogarnął go gniew. - Każdej nocy czuję na sobie ich dotyk. Budzę się zlana zimnym potem, w mokrej koszuli nocnej, bo wciąż przeżywam to, co mi robili. Czuję ból, czuję niechciany dotyk rąk, oparzenia, chłostę... oślepiający ból. - Zatkało mnie w gardle. Ale przemogłam się i powiedziałam cicho: - Ale chcę, żeby to się skończyło. I wiem, jak to zrobić. Widzę Mae ze Styxem i Lilah z Kylerem i wiem, że znalazły sposób. Tym sposobem jest miłość." - fragment powieści.

Na wstępie chciałabym zaznaczyć, że z uwagi na drastyczne sceny przemocy (również tej seksualnej), seria "Kaci Hadesa" przeznaczona jest WYŁĄCZNIE dla dorosłego odbiorcy, który potrafi w sposób dojrzały i wyważony podejść do lektury.


Co tu będę dużo pisać... "Uleczone dusze" to trzeci tom serii z gatunku dark romance pt. "Kaci Hadesa", a jednocześnie w mojej opinii najlepsza część z dotychczas wydanych na polskim rynku. Kto czytał poprzednie tomy, ten wie, że Tillie Cole nie stroniła w nich od przemocy, erotyki i mroku, który wlała w dusze swoich bohaterów. I tak się składa, że historia Flame'a i Maddie to najbardziej mroczna, brutalna, wręcz brudna opowieść, ponieważ z wręcz aptekarską precyzją Cole opisała proces wyniszczenia dzieci przez ohydne praktyki dorosłych, zaspokajających swoje potrzeby krzywdą niewinnych.

Dorośli krzywdzący dzieci w jakikolwiek sposób, zasługują na najwyższe potępienie, ponieważ doznanego bólu, upokorzenia oraz odarcia z godności nie jest w stanie zrekompensować ofiarom nic. Autorka stara się jednak pokazać, że paradoksalnie zrekompensować może bolesną przeszłość ktoś, kto wejdzie w życie poharatanej przez innego człowieka osoby, niosąc jej ukojenie w głębokim, czystym uczuciu, osadzonym na powolnie budowanym zaufaniu. Dokładnie w ten sposób zadziałali na siebie Flame - budzący największy postrach i niosący śmierć wrogom gangu motocyklowego "Kaci Hadesa" - oraz Maddie - dziewczyna wyrwana ze szponów pedofilskiej sekty "Nowy Syjon". Tych dwoje przyciągała do siebie magnetyczna siła i chociaż pierwsze z nich potwornie bało się dotyku, a to drugie odczuwało blokadę przed zbliżeniem się do mężczyzn, to krok po kroku pracowali nad przełamaniem tego impasu.

W "Uleczonych duszach" wątkiem wiodącym jest wprawdzie relacja Maddie i Flame'a, ale na drugim planie Cole rozrysowała postać brata Kaina - wcześniej Ridera, członka "Katów" - będącego w nie lada potrzasku z uwagi na wyznaczoną mu rolę nowego przywódcy sekty, który zderza się z nieludzkimi praktykami "w imię wiary", leżącymi u podstaw funkcjonowania grupy. Im bardziej Kain wnika w wypaczony umysł swojego brata, ślepo zapatrzonego w sektę, tym mocniejsze jest jego zwątpienie w głoszone nauki i sens chorego przedsięwzięcia, któremu ma służyć. Czy jednak przez lata indoktrynowany Kain, który zdradził swoich braci - Katów, będzie w stanie wyrwać się z zaklętego kręgu okrutnych wierzeń?

Reasumując, w tym tomie autorka postawiła na szczegółową kreację postaci, umożliwiając nam prześledzenie wszystkich traum, z którymi borykają się bohaterowie i wyciskając nam z oczy łzy, bo tak współczujemy Flame'owi i Maddie i tak głęboko nie zgadzamy się z tym, co ich spotkało. Dzięki pierwszoosobowej narracji i przedstawianych naprzemiennie perspektywach tej dwójki, możemy wraz z nimi otworzyć drzwi ich przeszłości i zajrzeć w otchłań potworności, których doznali. Budujące jest jednak to, że kiedy trafili na odpowiednich ludzi, zawalczyli o siebie i o możliwość ułożenia sobie życia na nowo.

Polecam tę lekturę wszystkim tym czytelnikom, którzy są odporni na dobitny przekaz, wulgaryzmy oraz bezpardonowe sceny rodem z mocnych filmów sensacyjnych z domieszką erotyki. Nie będę ukrywać, że z niecierpliwością oczekuję czwartej części, która powinna przynieść nową odsłonę znanych już bohaterów.

Wydawnictwu "Editio Red" dziękuję za możliwość przedpremierowej lektury tego tytułu.






Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Akcja #CzytajLegalnieiPozwólLegalnieCzytaćInnym

Drodzy Zaczytani! Aktywnie działam w social mediach związanych z czytaniem i promocją czytelnictwa. Na swoim Instagramie  @domiczytapl  dzielę się z Wami wrażeniami z lektur, polecam książki, pokazuję wycinek swojego prywatnego życia, a także poruszam ważne według mnie kwestie dotyczące literackiego (ale nie tylko ;)) świata. I tak się wczoraj złożyło, że post jednej z moich ulubionych pisarek uruchomił we mnie organiczną potrzebę zaapelowania do wszystkich, którzy czytają i/lub udostępniają nielegalne ebooki czy PDFy książek, a także audiobooki. Niech ten wpis stanowi swoistą bazę wiedzy o możliwościach legalnego czytania, bo w dobie powszechnego dostępu do Internetu, smartfonów i komputerów naprawdę nie trzeba zniżać się do kradzieży cudzej własności intelektualnej, a tym jest udostępnianie w różnych internetowych miejscach plików z książkami elektronicznymi czy dokumentami dźwiękowymi bez zgody autora. Zachowania noszące znamiona przestępstwa należy bezwzględnie ...

Domi czyta i pisze niczym Jaskier

 16 grudnia 2021 roku Geralt z Rivii - bohater serii "Wiedźmin" stworzonej przez Andrzeja Sapkowskiego - obchodził 35 urodziny. Bo to właśnie 16 grudnia 1986 roku na łamach czasopisma "Fantastyka" ukazało się pierwsze opowiadanie z wiedźminem w roli głównej. Aby uczcić ten jubileusz, a także uświetnić premierę drugiego sezonu serialu "Wiedźmin" na Netflix, między innymi portal lubimyczytać.pl zorganizował konkurs, w którym do wygrania był specjalny numer miesięcznika "Nowa fantastyka", w całości poświęcony poświęcony wiedźmińskim sprawom. Konkurs polegał na wcieleniu się w rolę barda Jaskra i stworzeniu pieśni o wiedźminie. I tak się składa, że w tym przedsięwzięciu wzięłam udział i napisałam co następuje: Wiedźminie nasz, o Wiedźminie nasz Mieczem swym kikimory i ghule strasz Zobacz tam za rogiem Płonie Sodden A ty masz tę moc By w ciemną noc Odegnać przeznaczenia ogień. Śpiewajmy więc, na Geralta cześć By zawsze był w pobliżu Zawalczy...

Recenzja: "Wrony" - Petra Dvorakova w tłumaczeniu Mirka Śmigielskiego

 Premiera: 23.11.2020 "- To jak? Co zrobisz z Baśką? - Sama to z nią załatw - zbywa mnie. - Ja? Znowu ja! Dlaczego ciągle wszystko muszę załatwiać ja?! A ty sobie tu siądziesz i nie masz żadnych problemów. - K...wa, nie wkurzaj mnie - krzyczy na mnie, jakbym to ja zrobiła coś złego. A przecież chcę tylko, żeby on też trochę wychowywał tę dziewczynę. - To załatw to z Bachą! - upieram się przy swoim i ciskam morką ścierkę do naczyń na blat. Wacław wybiega z kuchni. Słyszę, jak leci do łazienki. Otwiera drzwi. Bacha znów podstawiła za nie kosz na pranie. Potem rozlega się już tylko straszny krzyk" - fragment powieści. Żadne dziecko nie powinno bać się swojego rodzica. Żadne! Patrzyć na rodzica oczami pełnymi bezbrzeżnego strachu, a co gorsza poczucia winy, że znowu zawiodło, że znowu nie słuchało. Że znowu po prostu było… dzieckiem. Główna bohaterka „Wron” Basia to mały kolorowy ptaszek, obdarzony talentem malarskim, który nie ma najmniejszych problemów z nauką, ale jednocześnie...